Patente de corso: Celso Emilio Ferreira

Presentamos, en versión de Mauricio uribe, tres textos del poeta gallego Celso Emilio Ferreira (1912-1979). Algunos de sus poemarios son Cartafol de poesía (1935), O sono sulagado (1954),  Longa noite de pedra (1962). También escribió narrativa y fue activista político. Escribió en gallego y se le identifica como un poeta de compromiso social. Se exilió en venezuela.

 

 

 

 

Larga noche de piedra

 

El techo es de piedra.

De piedra son los muros

y las tinieblas.

De piedra el suelo

y las rejas.

Las puertas,

las cadenas,

el aire,

las ventanas,

las miradas,

son de piedra.

Los corazones de los hombres

que en la distancia vigilan,

hechos están

también

de piedra.

Y yo, muriendo

en esta larga noche

de piedra.

 

 

 

 

Longa noite de pedra

 

O teito é de pedra.

De pedra son os muros

i as tebras.

De pedra o chan

i as reixas.

As portas,

as cadeas,

o aire,

as fenestras,

as olladas,

son de pedra.

Os corazós dos homes

que ao lonxe espreitan,

feitos están

tamén

de pedra.

I eu, morrendo

nesta longa noite

de pedra.

 

 

 

 

Hermanos

 

Caminan a mi lado muchos hombres.

No los conozco. Me son extraños.

Pero tú, que te encuentras allá lejos,

más allá de de los desiertos y los lagos,

más allá de las sabanas y de las islas,

como a un hermano te hablo.

Si es tuya mi noche,

si lloran mis ojos tu llanto

si nuestros gritos son iguales,

como a un hermano te hablo.

Aunque nuestras palabras sean distintas,

y tu negro y yo blanco,

si tenemos las mismas heridas

como a un hermano te hablo.

Por encima de todas las fronteras,

por encima de muros y cercas

si nuestros sueños son iguales,

como a un hermano te hablo.

Tenemos una patria común,

común la lucha, ambos.

Te extiendo mi mano,

como a un hermano te hablo.

 

 

 

 

Irmaus

 

Camiñan ao meu rente moitos  homes.

Non os coñezo. Sonme estranos.

Pero tí, que te alcontras alá lonxe,

máis alá dos desertos e dos lagos,

máis alá das sabanas e das illas,

coma un irmáu che falo.

Si é túa a miña noite,

si choran os meus ollos o teu pranto,

si os nosos berros son igoales,

coma un irmáu che falo.

Anque as nosas palabras sean distintas,

e ti negro i eu branco,

si temos semellantes as feridas,

coma un irmáu che falo.

Por enriba de tódalas fronteiras,

por enriba de muros e valados,

si os nosos soños son igoales,

coma un irmáu che falo.

Común temos a patria,

común a loita, ambos.

A miña mau che dou,

coma un irmáu che falo.

 

 

 

 

 

Monólogo del viejo trabajador

 

Ahora tomo el sol. Pero hasta ahora

trabajé cincuenta años sin descanso.

Comí pan sudando día a día

en el trabajo constante.

Gasté el tiempo en el jornal de los sábados,

pasó la primavera, vino el invierno.

Le di a mi patrón el fruto de mi esfuerzo

y mi juventud. No tengo nada.

El patrón es rico a costa mía,

yo, a la suya, viejo.

Pensándolo bien, el patrón todo me debe.

Yo no le debo

ni si quiera este sol que ahora tomo.

 

Mientras lo tomo, espero.

 

 

 

 

 

Monólogo do vello traballador

 

Agora tomo o sol. Pero até agora

traballei cincoenta anos sin sosego.

Comín o pan suando día a día

nun labourar arreo.

Gastei o tempo co xornal dos sábados,

pasou a primavera, veu o inverno.

Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo

i a miña mocedade. Nada teño.

O patrón está rico á miña conta,

eu, á súa, estou vello.

Ben pensado, o patrón todo mo debe.

Eu non lle debo

nin xiquera iste sol que agora tomo.

 

Mentras o tomo, espero.

 

 

 

 

Datos vitales

Mauricio Uribe es Licenciado en Literatura Hispanoamericana. Estudió los cursos “Silencio y pudor en la poesía mexicana” en la UNAM; “Poesía española de los siglos XVI y XVII. La configuración de un imaginario y una retórica del amor” en el ITC y el “Taller de poesía experimental” en el CCLXV. Ha asistido a diversos talleres de poesía con José Javier Villarreal, Eduardo Langagne y Raúl Renán. Egresado del Diplomado en Creación Literaria del Centro de Creación Literaria “Xavier Villaurrutia”.

 

 

 

También puedes leer