Danae Retama construye un pequeño dossier de poetas griegas contemporáneas seleccionadas por Dimitris Angelís. Leemos aquí un poema de Danai Sioziou (1987). Creció en Korlsruhe (Alemania) y posteriormente en Karditsa (Grecia). Estudió literatura inglesa en Atenas y se especializa en Literatura y Cultura. Su poesía, ensayos, artículos y traducciones se han publicado en revistas impresas y electrónicas.
Nurhan
Una niña se desliza suavemente en su patineta
Desde un extremo a otro de la rampa
Parece que gira dentro de la luz y ríe
La llaman princesa
Pero su nombre es Nurhan
Conoce los mejores trucos en el tablero
Dobla las rodillas
Toca suavemente el cemento
Con sus dedos
Y todos la observan
Tiene el cabello rizado
Ha prohibido a todos que lo toquen
Porque los niños blancos del parque quieren acariciarlos
Pero no le gusta
Le gusta ser acariciada por su mejor amigo, el helado de limón
Y por las manos de su madre cuando le hace las coletas
Por la luz de la tarde, el colegio, la patineta
Un día, está segura, será libre
Un día volará por el borde de las rampas
Hasta los volcanes de Chile
Hasta las costas de África
Hasta el hielo
Hasta las colonias de pingüinos
Hasta los florecientes tulipanes de Holanda
Volará sobre los bosques de Rusia
Volará hasta el sol
Y la policía nunca le pedirá sus documentos
Y nadie nunca le tocará su cabello
Excepto aquellos que aman a los Meltemi
Nunca más estará de pie
Será una gota entre las gotas
Y sin embargo,
Un día no temerá
Perder el equilibrio
O caer
Un día respirará profundamente
Un día volará por el borde de las rampas
Hasta la luna
Νουρχάν
Ένα κορίτσι γλιστράει απαλά με το skateboard
από τη μία άκρη της ράμπας στην άλλη
μοιάζει να κυλάει μέσα σε φως και γελάει
την φωνάζουν πριγκίπισσα
το όνομά της είναι Νουρχάν
ξέρει τις καλύτερες φιγούρες με τη σανίδα
λυγίζει τα γόνατα
ακουμπάει απαλά το τσιμέντο
με τα δάχτυλά της
και όλοι την κοιτάνε
τα μαλλιά της είναι κατσαρά
έχει απαγορέψει σε όλους να τα αγγίζουν
γιατί τα λευκά παιδιά στην πλατεία θέλουν να τα χαϊδεύουν
αλλά δεν της αρέσει
της αρέσει να τη χαϊδεύει η καλύτερή της φίλη, το παγωτό λεμόνι
τα χέρια της μαμάς της, όταν της φτιάχνει κοτσιδάκια
το απογευματινό φως, το σχολείο, το skateboard
μια μέρα, είναι σίγουρη, θα είναι ελεύθερη
μια μέρα θα πετάξει από την άκρη της ράμπας
ως τα ηφαίστεια της Χιλής
ως τις ακτές της Αφρικής
ως τους πάγους
ως τις αποικίες των πιγκουίνων
ως τις ανθισμένες τουλίπες της Ολλανδίας
θα πετάξει πάνω από τα δάση στη Ρωσία
θα πετάξει ως τον ήλιο
και ποτέ η αστυνομία δεν θα της ζητήσει χαρτιά
και ποτέ κανείς δεν θα της αγγίζει τα μαλλιά
εκτός από όσους αγαπά και το μελτέμι
ποτέ ξανά δεν θα σταθεί
σταγόνα μέσα στις σταγόνες
κι όμως ξένη
μια μέρα δεν θα φοβάται
να χάσει την ισορροπία της
να πέσει
μια μέρα θα πάρει μια βαθιά βαθιά ανάσα
μια μέρα θα πετάξει από την άκρη της ράμπας
ως το φεγγάρι.
