Poesía italiana: Maurizio Casagrande

Presentamos una muestra del poeta Maurizio Casagrande (Padova, 1961). Trabaja como profesor de Letras en una escuela pública italiana. Ha publicado los poemarios Sofegòn carogna (2011), Pa’ vèrghine ave (Premio Renato Giorgi, 2015) y Soto ’a nogara, ma fora stajòn (2015). En 2016 ganó el premio “Giuseppe Malattia della Vallata” por algunos inéditos, ahora incluidos en Dàssea ’nare (por publicarse en 2019). Colabora ocasionalmente con las revistas «Letteratura e dialetti», «La Battana», «Verifiche» y es redactor de «In aspre rimE». Escribe poesía sólo en su dialecto, el véneto rural de la zona de Padua. Los poemas que se presentan pertenecen a Sofegòn carogna (2011), otros a Pa’ vèrghine ave (2015) y el último a Nombres como destinos (a punto de publicarse, 2018). Las traducciones son de Stefano Strazzabosco.

 

 

 

 

 

Igual que un árbol

 

Igual que un árbol a orillas de un canal

si llueve fuerte y el agua crece y crece

y se desborda y cubre los terrenos

tan sucia como el alquitrán, yo también

echo raíces hondas y me aferro

a lo que tengo cerca pues no puedo hacer ya

nada hasta acabada la tempestad

 

Después si aún estoy vivo discurro de

nada viéndome otra vez tan embarrado

y otra vez me meto con las fieras

que siempre están conmigo y que me acechan

 

y una tarde mi padre me confía

que con el último aliento que tenías

pediste que tu hijo fuera una

vez al año, cuando menos,

a confesar sus pecados, y estarías

contenta con eso en el más allá

 

y ahora yo me siento como aquella

persona que quería vaciar

la gran caldera del mar

valiéndose tan sólo de sus manos

 

 

 

 

Cofà on arbore

 

Cofà on arbore pontà drio on canàe

co sgravassa e l’acoa se sgionfa

e po’ ’a monta soravìa ’e maresane

tuta onta ca ’a pare catrame anca mi

buto fonde ’e raise e me taco a coeo

ca go rente e no riesso a fare pì gnente

fin ca ’a buriana no ’a sipia passà

 

’Opo sa oncora so coà taco fare discursi

da gnente torno a ’edarme tuto smerdà

torno senpre a intrigarme da novo

co ’e bestiasse ca xe à ca ’e me tende

 

e ’na sera me pare me dise

ca co l’ultimo fià ca te ghivi

te ghe assài pa’ ultime

to voentà ca to fioeo nesse

far penitensa ’lmanco ’na olta

in te on ano pa fate contenta

de à

 

e mi ’esso me sento cofà

coeolà ca voeva svodare

’a gran caljera del mare

soeo ca coe man

 

 

 

 

¿Dónde está?

 

En dónde se quedó aquel buen chavo

siempre en la iglesia todas las mañanas

en dónde están las mandas los santitos

guardados dentro del misario

en dónde están los rezos los murmullos

queditos con el signo de la cruz

las rodillas raspadas contra la madera

de los reclinatorios sin cojín en dónde

el miedo a rostizarse en el infierno

por una cogida cualquiera

en dónde está esa carita

de sacerdote esperando cantar

su misa primera pensando

en la dispensa del vino

en dónde está el hijo de Santìn

a quién padrepío había ya

bendecido

 

pero ¿en dónde

habrá

terminado?

 

 

 

No’ ca l’è?

 

Nove xeo chel bravo putìn

senpre in ciesa tute ’e matine

nove xei i fioreti i santini

rancurai drento ’l libro de ’e ore

nove xee ’e paroe sotovose

’e orasiòn el segno de crose

i xanoci pioeài sora el legno

de xenocière sensa cussìn inove

el terore de rostire a l’inferno

proàndo gussare on fiantìn

nove xeo chel facìn

da pretòn ca spetàa de cantar

messa prima co l’idea

de ’a dispensa dal vin

nove xeo el fioeo de Santìn

ca padrepio gavèa xa

benedìo

 

ma inòve

cal sipia

finìo?

 

 

 

 

 

También sin

 

Busco el silencio al interior de la palabra

quiero una música

sola pero tan fina

que apenas se oiga hasta

que se convierta en una sinfonía

pero tan bella que después

la canten todos cuando menos

un poquitín también sin

 

 

 

 

Anca sensa

 

Serco el siènsio drento ’a paroea

vujo ’na musica

soea ma scussì fina

ca pena a se senta fin

ca a deventa ’na sinfonia

ma scussì bea ca po’ tuti

se ’a canta ’lmanco

’na s-cianta anca sensa

de mi

 

 

 

 

Cuarto de hocino

 

Cuarto de hocino de punta mengüante

y Venus brillando a su lado

¿por qué cuando empiezas la trilla

no dejas ni un grano detrás de tu paso?

 

¿Algún dios te enseñó de esta forma

o soy yo que esta noche no entiendo

yo que busco y no encuentro la bolsa

dónde pueda meter la tristeza

que entrecorta mis pocas palabras?

 

Mi mamá está abajo está sola

está sola también cuando hay mucha

gente con ella, está sola la noche

y el día, tan cubierta de escaras

por doquier y ¿qué esperas,

maldita? ¿No te apiada

esta viejita que ya no puede ni llorar

no puede reírse, no sabe

ni ella lo que dice?

 

 

 

 

Coarto de ròncoea

 

Coarto de roncoea co ’a ponta in caeàre

e Venere ca sluse là rente

parcossa co te tachi trebiare

no te dassi dadrio propio gnente?

 

Xe sta on dio a maestrarte cussì

o soi mi ca stasera srajono

mi ca serco e no ’o cato

on gran saco pa’ butaghe pa drento

el magòn ca me strossa ’a paroea?

 

’a mama xe xo xe da soea

xe ea soea anca co ’a ga tuti

torno xe soea de note e anca

el jorno xe piena de brose

sol cueo cossa xe ca te speti

maedeta? No ’a te fa mia pecà

sta vecieta ca no ’a pianse

no ’a ride no ’a sa scoasi pì

gnà ea coeo ca ’a dise?

 

 

 

 

 

Maceta con florecitas

 

Aquí bajo el sol han quedado

tus flores por ti

agarraron color

cuatro rosas dos arrocitos

dos ramas de salvia el romero

pequeñas flores para gente humilde

del color que se escapa

de ti con tu sangre que se aclara

en su calor su substancia

por el dolor en tu panza

ya que te vas volviendo una rendija

una sábana lisa

 

 

 

 

Fioreti in pitaro

 

Coà in costiera go

i to fiuri xe da ti

ca i ga coeori

coatro rose du riseti

du schej de salvia ’l rosmarìn

fiori pici da poareti

del coeore ca te scanpa

’ia col sangue ca se s-ciara

de caeore de sostansa

dal doeore drento ’a pansa

ca romai ti sì ’na spiera

on nissoeo ca i ga fruà

 

 

 

 

 

Chavito azucarado

 

Chavito de azúcar metido

detrás del viejo fuerte junto

al muelle de Treporti

chavito travieso con ojos

de fiebre y una raya

en la orilla de tu mandíbula

¿qué es, en dónde encontraste

el muñeco de dientes cariados que arrullas?

 

Chavito que juegas con las hojas

podridas con los huesos de sepia

con lo que te sobra de un bolillo

todo empapado picoteado

por gavilanes, chavito que bebes a gallete

los cuentos de una historia sólo tuya

chavito dulce y un poco salado

con tu cabello despeinado y las chanclas

de hule, ¿me quieres decir

por qué cada vez que yo llego

donde las piedras del faro

te escondes igual que un ladrón

hurgando con tus manos en los bolsillos

de donde desbordan claridad y galletas?

 

Chavito que miras a los pobres

que se creen más señores que tú

y no saben la maravilla de un niño

que le pone una barba

alrededor del sol, una bufanda

al cuello de la luna

chavito, fue ganar la lotería

encontrarte en la playa en tu algarabía

 

 

 

 

Putín insucarà

 

Putín de sucaro sconto

drio el vecio forte rente

’a caeà de Treporti

putín maeusà co do schèi

de morbín ’ntei oci e on strisso

tel cantón dea massèa

cossa xéo nove o gheto catà

’l fagotèo ca te cuni caroeà de xenxiva?

 

Putèo ca ti xughi coe foje

smarsíe coe cècoe de sépa

co coeo ca te vansa de ’na ciopa

de pan tuta sbronba becoeà

dai crocài putèo ca ti béi a gargànega

’e conte de on fiò soeo ca too

putín dolse e on fià salso

coi cavéi spetenà e du sàndai

de goma sito in bona de dime

parcossa ca ogni ’olta ca rivo

là rente i pieróni dea ’anterna

ti te scondi ’fà on ladro

furegando coe man soe scarsèe

ca sparsòra de ciaro e xaéti?

 

Putín ca ti vardi i poareti

ca se stima pí sióri de ti

e noi sa ’a maraeja de on bocia

ca ghe mete on barbón

torno al sóe ’na sièrpa

so ’a ’una

putín xe sta vinsare ’a sisa

catàte so chea spiaja oltà ’ia

 

 

 

 

 

Como una veladora

 

Como una velita,

como una veladora

hasta tu último día

te consumimos

mamá

 

ahora que la luz

de tus ojos

cada vez más débiles, cada

vez más borrosos

está casi junto

al cabo de allá

 

ahora que ya no brillan

tus ojos claros

ahora que cada noche

tuya está calinosa

 

como la cera de la veladora

mamá

 

como la cera que quema

alrededor de la mecha

o un charco

de agua clara

así te secamos

 

mamá

 

 

 

 

Cofà on ciarèto

 

Cofà on lumìn,

cofà on ciarèto

fin l’ultimo dì

te ghemo fruà

mama

 

esso ca ’l ciaro

dii to oci

senpre pi fiapi, senpre

pì spanìi

xe scoasi rente

al cao de ’à

 

esso ca no slusega pì

i to oci ciari

esso ca xe tuta on caìgo

ogni to sera

 

cofà el séo de on ciarèto

mama

 

cofà el séo ca brusa

torno on stopìn

o ’na possa

de acoa ciara

te ghemo sugà

 

mama

 

 

 

 

Pero yo te recuerdo

 

Lo que te consumió, mi Tino,

no fue el desgaste de la guerra

mundial y tampoco el fusil

apuntándote frente al pelotón

 

ni el hambre padecida en tu prisión

en Beniamonovo y después

de nuevo en Senlager antes

que llegaras a Lodi con tu Lina

 

fue tu gran corazón que te falló

de golpe ya rozando tus noventas

y justo eso es lo que ahora yo

extraño

 

 

 

 

E te go inamente

 

Ma a masarirte, el me Tino,

no jera sta el struco dea guera

xa ’nà e gnanca el fusìe

pontà vanti el plotòn

 

gnà ’a fame dea to presòn

a Beniaminovo e ’opo

darinovo Senlager vanti

rivare ’Odi ’na s-cjantina

pì orbo ma insieme ’a to Lina

 

xe sta chel gran core a moeate

de colpo sol volto ai novanta

e xe propio coeo ca mi ’esso

al me fanta

También puedes leer